i had gone to chios island for some errands for family. but the office in athina was impatient and my birthday, as always, irrelevant.
so i needed a ticket on the ferry but funds were low -- i'd have to spend the night out in the open, on some unused corner of the deck.
i don't remember how many hours lay ahead and my spirits were low. i dug deep into my sleeping bag. the ship hummed and the breeze was warm. i was disoriented by the twilight between the bright ferry lights and the black sea. the only stability was from the cool july full moon magnified by the horizon.
i am still amazed by how easily i was able to sleep way back then. but even then, i woke easily.
chairs scraped the deck and i rubbed my dried-out contacts. i didn't recognize my intruder.
but he had friends.
and musical instruments of torture.
so i sighed because, more often than not, greek music conspires with the full moon to plague me with lunatic migraines.
i didn't know of papazoglou then -- i'm still not a fan. but chios had just enjoyed his music in a concert that i had disinterestedly missed.
the deck was no stage. it was just a floor -- and the furniture was worn. the mezedakia were served on paper plates and plastic cups and plainly labeled bottles held the wine. and a relaxed group of friends chatted in a mixed language of stories, jokes and, alien to me, combinations of notes.
and i received my best-ever birthday concert.
yet.
μα γιατί το τραγούδι να 'ναι λυπητερό με μιας θαρρείς κι απ' την καρδιά μου ξέκοψε κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά ανέβηκε ως τα χείλη μου και με 'πνιξε φυλάξου για το τέλος θα μου πεις
σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος κουράγιο θα περάσει θα μου πεις
πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει
μες το βλέμμα της ένας τόσο δα ουρανός αστράφτει συννεφιάζει αναδιπλώνεται μα σαν πέφτει η νύχτα πλημμυρίζει με φως φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή
πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά την άμμο που σαν καταρράχτης έλουζε καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό
